`De vreemde eend`, Wapke Feenstra (NL)
KLEI, tijdschrift voor Kunst en Filosofie 1995
Ik kijk in het water. Er zwemmen enkele eenden. Ze dobberen rustig op het spiegelende water. Mijn blik wordt gevangen door twee flirtende eenden. Dan wordt er plotseling een steen in het water gegooid. Alles verstoord.
De eenden vliegen op en maken luid kwakend een rondje. De ene (het vrouwtje) maakt geïrriteerd een landing op het water. Ze schudt met haar lichaam. Der andere (het mannetje) is veel groter dan ik aanvankelijk dacht. Hij zoekt weer toenadering tot het vrouwtje. Ze is geïrriteerd en wijst de vogel af.
Ik zie ineens dat hij anders is dan alle andere eenden. Hij heeft een lange snavel en een groot dik lijf. De vogel komt teneergeslagen uit het water en loopt op mij af.
‘Dat gebeurd mij nou altijd’, zegt hij, ‘dat is omdat ik anders ben’. Ik krijg medelijden met de vogel en neem hem onder mijn hoede. Wij lopen naar huis. De vogel loopt naast mij, hij lijkt op Juffrouw Ooievaar. Hij hapt uit genegenheid en onderdanigheid af en toe in mijn rechterhand (zoals honden dat doen). Ik loop te denken en zeg tegen de vogel dat ik de dierentuin in Emmen zal bellen, daar zijn waarschijnlijk wel meer van zijn soort.
De vogel heeft veel vertrouwen in mijn voorstel.
Hij loopt opgetogen verder. Ik krijg gewetensnood; moet ik de vogel vertellen dat hij daar misschien wordt opgesloten? Ik zet hem aan tafel bij mijn familie. Hij mag met ons mee-eten. Ik draai ondertussen het nummer van de dierentuin. En krijg geen gehoor.
Mijn vader loopt buiten met een raar hoedje op. Hij is mager. Wij wenken dat hij naar binnen moet komen. Hij moet eten. Hij komt binnen met nog wat andere mannen en loopt meteen door naar de andere kamer. Ze hebben heel veel mandarijntjes gevonden en willen die daar eerst mooi neerleggen.
Ik zit aan tafel met mijn moeder.
Ik voel aan mijn rechteroor. Daar komt een millimeterklein mandarijntje uit. Tientallen mandarijntjes komen uit mijn oor. Het blijft maar doorstromen. Ik moet lachen en zeg: ‘Je hebt er ook veel nodig als iemand een kilo wil hebben’.
KLEI, tijdschrift voor Kunst en Filosofie 1995
Ik kijk in het water. Er zwemmen enkele eenden. Ze dobberen rustig op het spiegelende water. Mijn blik wordt gevangen door twee flirtende eenden. Dan wordt er plotseling een steen in het water gegooid. Alles verstoord.
De eenden vliegen op en maken luid kwakend een rondje. De ene (het vrouwtje) maakt geïrriteerd een landing op het water. Ze schudt met haar lichaam. Der andere (het mannetje) is veel groter dan ik aanvankelijk dacht. Hij zoekt weer toenadering tot het vrouwtje. Ze is geïrriteerd en wijst de vogel af.
Ik zie ineens dat hij anders is dan alle andere eenden. Hij heeft een lange snavel en een groot dik lijf. De vogel komt teneergeslagen uit het water en loopt op mij af.
‘Dat gebeurd mij nou altijd’, zegt hij, ‘dat is omdat ik anders ben’. Ik krijg medelijden met de vogel en neem hem onder mijn hoede. Wij lopen naar huis. De vogel loopt naast mij, hij lijkt op Juffrouw Ooievaar. Hij hapt uit genegenheid en onderdanigheid af en toe in mijn rechterhand (zoals honden dat doen). Ik loop te denken en zeg tegen de vogel dat ik de dierentuin in Emmen zal bellen, daar zijn waarschijnlijk wel meer van zijn soort.
De vogel heeft veel vertrouwen in mijn voorstel.
Hij loopt opgetogen verder. Ik krijg gewetensnood; moet ik de vogel vertellen dat hij daar misschien wordt opgesloten? Ik zet hem aan tafel bij mijn familie. Hij mag met ons mee-eten. Ik draai ondertussen het nummer van de dierentuin. En krijg geen gehoor.
Mijn vader loopt buiten met een raar hoedje op. Hij is mager. Wij wenken dat hij naar binnen moet komen. Hij moet eten. Hij komt binnen met nog wat andere mannen en loopt meteen door naar de andere kamer. Ze hebben heel veel mandarijntjes gevonden en willen die daar eerst mooi neerleggen.
Ik zit aan tafel met mijn moeder.
Ik voel aan mijn rechteroor. Daar komt een millimeterklein mandarijntje uit. Tientallen mandarijntjes komen uit mijn oor. Het blijft maar doorstromen. Ik moet lachen en zeg: ‘Je hebt er ook veel nodig als iemand een kilo wil hebben’.
