Ivo Kok (NL)
newspaper article, Het Limburgs Dagblad, October 14, 2003
Onzichtbare kunst in de schijnwerpers
HEERLEN – Honderden uren schilderwerk achter een zware, metalen toegangsdeur. In de kelder van het Glaspaleis wachten talloze doeken van Nederlandse makelij op het moment dat ze gezien mogen worden. Hun huidige verblijfplaats, het depot, is voor het publiek streng verboden toegang.
Ze wachten met smart op het moment dat het publiek ze kan bekijken. De schilderijen in het depot van het Glaspaleis staan er eenzaam en verlaten bij totdat er een plekje voor ze is in de expositieruimte van de onlangs heropende stadsgalerij. De Rotterdamse kunstenares Wapke Feenstra haalde de doeken alvast op figuurlijke wijze naar boven. “Iedereen had dat gekund, maar verzin het maar eens.” De onlangs heropende Heerlense stadsgalerij wilde bezoekers desondanks kennis laten maken met haar nieuwe onderkomen én met de collectie, die vanaf 16 november weer te bewonderen zal zijn. Een telefoontje naar de Rotterdamse kunstenares Wapke Feenstra (44) bracht uitkomst. “Ik ben hier op een dag komen kijken, heb hier wat rondgehangen en wat koffie gedronken.” Bij de koffieautomaat ontstond het idee. Zomaar ineens. “Eureka, dacht ik.”
Het depot ligt pal onder de expositiezaal.
Feenstra besloot om de kunstenaars naar boven te halen door hun namen op de grond van de tentoonstellingsruimte te plakken; precies op de plek waar een etage lager hun schilderijen staan.
“Een kwestie van meten. Het depot is negen bij negen meter, dus neem ik in de openbare zaal evenzoveel ruimte in beslag.” De namen op de grond doen denken aan grafstenen. Niet eens zo’n gekke gedachten want de kunstenaars liggen min of meer nog altijd begraven. De namen worden vergezeld van gele, groene en rode letters. Ze vormen zinnen. “Ik ben met verschillende mensen in het depot geweest en heb ze de schilderijen laten bekijken. Hun reacties heb ik opgeschreven en een selectie daarvan heb ik naast de naam van de kunstenaar geplakt.” Citaten van kunstenaars, medewerkers van het Glaspaleis, de verhuizers van de schilderijen en wethouder Damen van cultuur.
Binnenkort komt ook een willekeurige bezoeker aan het woord. “Tenminste, ik hoop dat iemand iets te zeggen heeft.”
Sinds medio september reisde Wapke Feenstra twee dagen per week van haar woonplaats Rotterdam naar Heerlen. Om te passen, te meten, lijntjes te trekken en vooral secuur te zijn. Tot 16 november is haar kunstwerk nog te bezichtigen. Daarna komen de schilderijen ervoor in de plaats. “Dit is tijdelijke kunst. Binnenkort bestaat deze creatie niet meer, maar dat is niet erg”, vindt Feenstra. “Deze letters zijn geen vervanging van de schilderijen, maar enkel een aankondiging van hun komst. Je ziet hoe je toch iets moois van een lege ruimte kunt maken. Ik heb de zinsneden over een afstand van verschillende meters geplakt, zodat de mensen moeten lopen om ze te kunnen lezen.” Niet dat alle kunstenaars zich omringd mogen weten met citaten. Over kunstwerken van bijvoorbeeld Rob Birza, Charlotte Schleiffert en Berend Hoekstra heeft nog niemand zich uitgelaten.
Eenvoudige, maar o zo aparte kunst. “Ik ben ervan overtuigd dat veel mensen dit gekund hadden, maar je moet er toch maar even opkomen. En dan nog, als je het al verzonnen zou hebben, moet je natuurlijk ook nog de juiste vorm aan het geheel geven.”
newspaper article, Het Limburgs Dagblad, October 14, 2003
Onzichtbare kunst in de schijnwerpers
HEERLEN – Honderden uren schilderwerk achter een zware, metalen toegangsdeur. In de kelder van het Glaspaleis wachten talloze doeken van Nederlandse makelij op het moment dat ze gezien mogen worden. Hun huidige verblijfplaats, het depot, is voor het publiek streng verboden toegang.
Ze wachten met smart op het moment dat het publiek ze kan bekijken. De schilderijen in het depot van het Glaspaleis staan er eenzaam en verlaten bij totdat er een plekje voor ze is in de expositieruimte van de onlangs heropende stadsgalerij. De Rotterdamse kunstenares Wapke Feenstra haalde de doeken alvast op figuurlijke wijze naar boven. “Iedereen had dat gekund, maar verzin het maar eens.” De onlangs heropende Heerlense stadsgalerij wilde bezoekers desondanks kennis laten maken met haar nieuwe onderkomen én met de collectie, die vanaf 16 november weer te bewonderen zal zijn. Een telefoontje naar de Rotterdamse kunstenares Wapke Feenstra (44) bracht uitkomst. “Ik ben hier op een dag komen kijken, heb hier wat rondgehangen en wat koffie gedronken.” Bij de koffieautomaat ontstond het idee. Zomaar ineens. “Eureka, dacht ik.”
Het depot ligt pal onder de expositiezaal.
Feenstra besloot om de kunstenaars naar boven te halen door hun namen op de grond van de tentoonstellingsruimte te plakken; precies op de plek waar een etage lager hun schilderijen staan.
“Een kwestie van meten. Het depot is negen bij negen meter, dus neem ik in de openbare zaal evenzoveel ruimte in beslag.” De namen op de grond doen denken aan grafstenen. Niet eens zo’n gekke gedachten want de kunstenaars liggen min of meer nog altijd begraven. De namen worden vergezeld van gele, groene en rode letters. Ze vormen zinnen. “Ik ben met verschillende mensen in het depot geweest en heb ze de schilderijen laten bekijken. Hun reacties heb ik opgeschreven en een selectie daarvan heb ik naast de naam van de kunstenaar geplakt.” Citaten van kunstenaars, medewerkers van het Glaspaleis, de verhuizers van de schilderijen en wethouder Damen van cultuur.
Binnenkort komt ook een willekeurige bezoeker aan het woord. “Tenminste, ik hoop dat iemand iets te zeggen heeft.”
Sinds medio september reisde Wapke Feenstra twee dagen per week van haar woonplaats Rotterdam naar Heerlen. Om te passen, te meten, lijntjes te trekken en vooral secuur te zijn. Tot 16 november is haar kunstwerk nog te bezichtigen. Daarna komen de schilderijen ervoor in de plaats. “Dit is tijdelijke kunst. Binnenkort bestaat deze creatie niet meer, maar dat is niet erg”, vindt Feenstra. “Deze letters zijn geen vervanging van de schilderijen, maar enkel een aankondiging van hun komst. Je ziet hoe je toch iets moois van een lege ruimte kunt maken. Ik heb de zinsneden over een afstand van verschillende meters geplakt, zodat de mensen moeten lopen om ze te kunnen lezen.” Niet dat alle kunstenaars zich omringd mogen weten met citaten. Over kunstwerken van bijvoorbeeld Rob Birza, Charlotte Schleiffert en Berend Hoekstra heeft nog niemand zich uitgelaten.
Eenvoudige, maar o zo aparte kunst. “Ik ben ervan overtuigd dat veel mensen dit gekund hadden, maar je moet er toch maar even opkomen. En dan nog, als je het al verzonnen zou hebben, moet je natuurlijk ook nog de juiste vorm aan het geheel geven.”
